Misas da Semana XXI do T.O.

Misas da semana XX do T.O.

Misas da Semana XIX do T.O,

O valor de Cáritas na nosa sociedade

Con motivo da concesión do Premio Fernández de La Torre de La Voz de Galicia ás Cáritas Galegas, apareceu nese Xornal un artigo do prestixioso columnista Blanco Valdés, que nos parece moi interesante, e que amosa unha faceta importante do labor de Cáritas, que sen ser o fundamental, mostra como Cáritas busca outro tipo de sociedade, polo que o queremos publicar nesta “Folla”. O Artigo dicía así:

“Adoitada desde hai decenios a mirar cara ao Estado, a sociedade española é un agregado de millóns de persoas que, moi atomizadas, compiten entre si para obter beneficios das Administracións públicas. De feito, prodúcese no noso país o curioso paradoxo de que cando nos asociamos facémolo co obxectivo primordial de reclamar axuda aos diferentes poderes estatais e non coa finalidade de desenvolver no seu lugar tarefas que a sociedade podería asumir para colaborar con aquelas na procura do benestar común.

Obviamente esa situación de desmembración social ten excepcións, como o demostra o caso de Cáritas, unha organización que, entre outras varias, aínda que de forma moi sobresaínte, leva máis de medio século loitando en España (do mesmo xeito que nunha gran parte dos países do planeta) en favor da asistencia, a rehabilitación e a inserción das vítimas da desigualdade e a exclusión, pondo ademais especial énfase na denuncia das causas que xeran tales inxustizas.

Os números de Cáritas española, organización oficial da Igrexa católica na esfera da acción caritativa, son, en calquera contexto, pero máis no dun país tan desarticulado socialmente como o noso, realmente impresionantes: máis de 62.000 voluntarios, 5.000 traballadores no conxunto do país, ao redor de medio millón de socios e doantes, preto de sete millóns de peticións de axuda atendidas no ano 2010.

Esa acción, que se incrementou notablemente como consecuencia dos efectos da terrible crise que vivimos -unha crise que, como todas, cébase nos máis débiles: excluídos, inmigrantes, mulleres soas, nenos, anciáns ou discapacitados-, é hoxe en Galicia, e en España no seu conxunto, un elemento esencial para corrixir os seus devastadores efectos sobre amplas capas da nosa sociedade. Por iso a débeda que todos contraemos con Cáritas, e cos que nela colaboran, resulta excepcional.

A través da súa indesmaiable actividade, Cáritas ensínanos a diario unha lección importantísima: que axudar aos demais é non só unha obrigación moral inescusable dos seres humanos, senón unha fonte inesgotable da mellor felicidade que cabe imaxinar: a compartida.

Esa acción solidaria, que nos fai mellores a todos, non é incompatible, desde logo, como erradamente sostívose en ocasións, coa esixencia de que os poderes públicos cumpran coas obrigacións que teñen contraídas nun Estado social digno de tal nome. Moi lonxe diso, a solidariedade social é un complemento inescusable dunha acción pública que, máis en situacións de crises, non consegue chegar a todas partes. Cáritas leva moitos anos facendo unha contribución de gran valor a esa solidariedade. E é iso, precisamente, o que a Fundación Santiago Rey Fernández-Latorre quixo premiar, nun acto claro de xustiza, neste día”.

Misas da Semana XVIII do T.O.